Page 15 - VA01_2022

De uitvaartmeneer

“Ik sta met de uitvaartmeneer bij het crematorium en bel je zo even terug.”
Ze steekt de telefoon in haar tas. “Mijn zoon.” Het klinkt bijna als een

verontschuldiging.

Een dag eerder ontmoette ik de drie
dochters rond het bed van hun moeder.
Kennismaken in de laatste fase van ie-
mands leven is en blijft bijzonder. Vanaf
haar bed heeft zij mooi zicht op de bos-
tuin. Het voederplankje wordt intensief
gebruikt door af en aan vliegende vo-
gels. Moeder oogt kwetsbaar. De ziekte
heeft inmiddels haar sporen achterge-
laten. Zij spreekt helder en duidelijk en
weet wat zij wil tijdens haar uitvaart.
Een lijstje met muziek ligt klaar, maar de
kinderen moeten ook een paar moderne
muzieknummers uitzoeken. Daarin heeft
zij geen voorkeur.

Zondagochtend gaat mijn telefoon. De
naam van de dochter zie ik oplichten
in het scherm. “Ze is zojuist heel rustig
ingeslapen. Wij waren er met ons drieën
bij. Eigenlijk was het heel mooi en het is
ook goed zo. Mama heeft nu rust.”
Als ik terug naar huis rijd, denk ik
aan de afgelopen uren. Het verzorgen
van moeder, het aantrekken van haar
onlangs gekochte kleding, haar rustige
en tevreden uitdrukking, het gesprek
met de dochters, de gezelligheid in huis
door de aanwezigheid van de kleinkin-
deren, de ontspanning na dagenlange
intensieve zorg.

“En? Hoe was het?”, vraagt Vera als ik
thuis ben. “Goed, heel goed. Wat een
fijne familie!” Vera lacht. “Jij hebt toch
altijd fijne families?” Dat klopt eigenlijk
wel. En daar prijs ik mij gelukkig mee. ben, komt dan tot uiting. De kleurrijke mer binnen. De kleinkinderen zitten in
bloemen die de uitvaartmand bekleden, een halve kring om de brandende open
Op de dag van de uitvaart dragen de de klassieke en moderne muziek, de haard. “Ik kom jullie nog even gedag
kleinkinderen oma het huis uit. In de herinneringen die opgehaald worden en zeggen.”
mand waarvan de dochters weten dat het samenzijn nadien.
zij die zo mooi vond. Over het grindpad “Dag Onno. Bedankt voor alles!” De uit-
lopen zij naar de rouwauto. De buren Misschien het meest lastige van mijn vaartmeneer is Onno geworden en heeft
staan langs de kant van de weg om haar werk is om na een intensieve periode een naam gekregen.
uit te geleiden. Alles klopt. Zelfs het afscheid van de familie te nemen. Zeker
weer werkt mee. Tijdens het afscheid in ook van deze familie. In de keuken van Tekst en foto: Onno van Andel,
het crematorium komt alles bij elkaar. het ouderlijk huis praten we met de Wenz Uitvaart
Hetgeen we besproken en bedacht heb- dochters na. Daarna loop ik de woonka-
VA-KRANT DE REGIO CENTRAAL | 15