Page 7 - ORMI-Krant 2013

Van Andel - ORMI
7
Familieband met ORMI
Als er één familie verbonden is met volleybal in Epe dan is het de familie Brummel. De inmid- dels overleden vader Evert, moeder Marie, doch- ter Ellen en zonen Mark en Guus hebben allemaal op hun manier een steentje bijgedragen aan tot- standkoming en later de ontwikkeling van fusie- club ORMI.
Het was zelfs Ellen die de naam ORMI bedacht heeft, al was het geen hogere wiskunde dat tot de totstandkoming van de naam heeft geleid. “Eigenlijk was het gewoon knippen en plakken: THOR ging samen met VMI. ORMI was geboren”, lacht Ellen, die destijds nog wel een prijsje kreeg voor haar vinding. Het begon bij de familie Brummel al- lemaal met vader Evert, die al in de jaren ’50 volleybal van de grond probeerde
te krijgen in de regio. Evert Brummel werd lid van verdienste en later ook erelid, terwijl ook Marie actief was in het verenigingsleven. Oudere leden zullen zich misschien nog wel haar inzendingen in het clubblad herinneren, die ze schreef onder het pseudoniem ‘Namtrop’. Het was haar meisjesnaam, maar dan om- gekeerd. Dochter Ellen (ook jarenlang speelster in Dames 1) was nog actief in de redactiecommissie van dat clubblad. “Dat
ging nog met zo’n oude stencilmachine. De inkt vloog in het rond”, weet ze nog.
ANEKDOTES
Zonen Mark en Guus waren als spe-
ler in het eerste herenteam, en later
ook nog even als trainer, actief. Zet de Brummels bij elkaar aan tafel, met als klap op de vuurpijl via Skype een ver- binding met de in Australië wonende Mark, en de anekdotes vliegen je om de oren. En mannen blijven mannen: zeker Guus en Mark lachen hartelijk om de herinneringen van vroeger. Vooral de uitwedstrijden en de ‘trainingskampen’ in het Duitse Kassel hebben indruk achtergelaten. En toch zeker ook de vervoermiddelen. Met vijf man in de gele Fiat 127 van Jan Wentink, de Volvo Amazone van Jan Douwe Kroeske, die in plaats van 160 tot slechts 80 kilome- ter per uur bleek te rijden en de ‘Eend’
Vlnr: Marie, Guus en Ellen Brummel. Op het scherm is ook Mark te zien.
ORMI: gezelligheid én prestaties
Bij volleybalvereniging ORMI is plezier een groot goed. Toch is het ook een plek waar een aantal grote namen uit heden, verleden en misschien wel de toekomst spelen of gespeeld hebben.
Loes Post-Schimmel: “Het was meteen gezellig.”
Sommigen kwamen bij ORMI in de herfst van een mooie carrière, anderen leerden het spelletje in Epe en werken tegenwoordig aan een mooie volley- balcarrière op het hoogste niveau. Loes Post-Schimmel is iemand uit de eerste
categorie. Ze groeide op in een sportfa- milie in Doetinchem en koos voor het volleybal. Dat deed ze bij hét bolwerk
in de grootste stad van de Achterhoek, Orion. Daar speelde ze jarenlang in de eredivisie in het eerste damesteam en was ze actief op het hoogste platform: Europacupwedstrijden in onder meer Hongarije, Duitsland en Oostenrijk staan haar in het geheugen gegrift. “Altijd wedstrijden in volle sporthallen en ik heb veel bijzondere trainers gehad. Geleerd wat je met teamspirit kan berei- ken, enthousiast voor een doel gaan en volleybal heeft gezorgd voor sociale con- tacten.” Op haar 27e leerde ze haar man Arie Post (ook actief geweest binnen de club) kennen, verhuisde naar Epe en zo kwam ze in aanraking met ORMI. “Ik wist niets van Epe, de eerste keer dat ik ging trainen had ik een plattegrond van het dorp in mijn zak. Het was meteen gezellig, want midden in de nacht belde Arie ongerust naar Henk van Dijk om te vragen waar ik bleef”, lacht ze.
Loes ging later ook aan de slag als trainster bij ORMI. “Bijzonder mooie jaren met tien tot twaalf topmeiden.
Enkele keren kampioen geworden en zelfs Nederlands minikampioen. Het mooie is dat een aantal van deze mei- den nu nog in Dames 1 speelt”, weet ze te vertellen.
OMGEKEERDE WEG
Iemand die de omgekeerde weg bewandelde is Niels van Beek. De 24- jarige spelverdeler begon bij ORMI en hij belandde via DeVolCo en volley- balgrootmacht Landstede in Kampen. Daar speelde hij afgelopen seizoen in de eredivisie met Floorever/Re ex. “Ik ben opgegroeid in Epe en mijn vader Han volleybalde bij de club. Sa- men met mijn broer Tim en wat vrien- den ben ik ook bij ORMI begonnen, ik heb er ongeveer 10 jaar gespeeld”, legt hij uit. Niels had talent en hij besloot het als 16-jarige hogerop te zoeken: eerst bij DeVolCo, later bij Landstede. “Daar heb ik 6 jaar gespeeld: vier sei- zoenen in het tweede team en daarna 2 jaar in het eerste team.” Vervolgens verruilde hij Zwolle voor Kampen. “Helaas zijn we dit seizoen gede- gradeerd met Re ex. We stonden al
Niels van Beek: “Hard werken is de basis.”
geruime tijd onderaan, dus een grote verrassing was het niet meer, maar een teleurstelling was het natuurlijk wel.”
Heeft hij nog tips voor de huidige ORMI-jeugd met snode plannen om de volleybaltop te bestormen? “Het belang- rijkste is om hard te werken”, verzekert hij. “Als je een jaar of 18 oud bent en je hebt het nog niet gered, dan moet je ook realistisch zijn. Je moet er namelijk ook veel voor opgeven. Tot die tijd is het hard werken. Daarmee kun je veel bereiken.”
van Rob van Vemde. “We reden zo hard mogelijk naar Vaassen, met de handen uit het raam, en dan probeerden we in een bocht met de handen de grond aan te raken”, lacht Mark op het beeld- scherm van de laptop.
“De Brummeltjes, die zag je altijd op za- terdag in de sporthal. Net als de familie Huisman”, vertelt Marie. Na a oop
van een wedstrijd (en een bal gehakt
en een bitter lemon bij Henk van Dijk
in de kantine) toog het gezelschap van het herenteam vaak naar Harderwijk. “Stappen! Jan Douwe Kroeske was
toen al bezig met muziek, hij draaide daar altijd in een discotheek”, verzekert Guus. Er is niet genoeg ruimte om alle verhalen op te tekenen, maar schiet ze aan op de reünie. Ze zullen er zijn. Ook Mark, die vanaf de andere kant van de wereld afscheid van ons neemt. De lap- top gaat dicht, het is vier uur ’s nachts.
Volleybal - leuk voor iedereen!
epe